ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΓΥΜΝΟ

Στο παρά­θυ­ρο, του ανέ­μου η οργή
απελ­πι­σμέ­νη κραυ­γή,
ανή­λεη η θυελ­λώ­δης βρο­χή
ανά­κρου­σης φωνή
και μία γλυ­κιάς νοσταλ­γί­ας μορ­φή,
ελεύ­θε­ρη ψυχή,
υπέρ­λα­μπρη στην ξαφ­νι­κή αστρα­πή,
στη λάμ­ψη της εσύ.

Πει­σμα­τά­ρα η φύση και σκλη­ρή,
του ανέ­μου η οργή,
πόνος, δάκρυ και λαλιά θλι­βε­ρή
η θυελ­λώ­δης βρο­χή,
ανυ­πό­τα­χτοι χρό­νοι και και­ροί
ενθυ­μή­σεις εσύ,
στο γυμνό τζά­μι σκιά  σκο­τει­νή,
η προσ­δο­κία θαλπωρή.

Κατα­τρεγ­μέ­νη σκέ­ψη χωρίς δισταγ­μό
με χέρι στι­βα­ρό,
θρύ­ψα­λα το τζά­μι με ανα­στε­ναγ­μό
και το αίμα πηχτό,
στ’ από­μα­κρα του χθες εσύ κι εγώ
πριν το χωρι­σμό,
αγά­πης φιλί σε κομ­μέ­νο ανθό,
αγκά­λια­σμα στερνό.

Η θλί­ψη στον ανί­ε­ρο μαρα­σμό
αδυ­σώ­πη­το κενό,
ασέ­λη­νη η νύχτα, κρί­μα κρυ­φό
το όνει­ρο το σεπτό,
η θωριά σου καντή­λι σβη­στό
στης ζωής το ναό
και πού να στα­θώ και πώς να σε δω
πίσω από τζά­μι γυμνό.

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.