ΑΥΓΗ ΝΑ ΜΗ ΧΑΡΑΞΕΙ

Ας έγερ­νε να ξεχαστεί
στην αγκα­λιά σου η νύχτα
και το φεγ­γά­ρι σαν παιδί,
στο στή­θος σου να κοιμηθεί,
αυγή να μη χαράξει.

Ας ήταν και να γλίστραγες
σκιά στο παραθύρι.
Νεύ­μα ψυχής μες στη σιωπή
και ψίθυ­ρος καρ­διάς π’ αδημονεί,
πρωί μην ξημερώσει.

Ρίξε τ’ αστέ­ρια στην ποδιά
και τα μαλ­λιά στους ώμους.
Κρά­τα τ’ ανέ­μου την πνοή
στη σφα­λι­στή την πόρτα,
η ανα­το­λή ν’ αργήσει.

Να γεί­ρεις στα χεί­λη μου φιλί
και χάδι στο κορ­μί μου.
Να γίνει η νύχτα αγκαλιά
κι εσύ ανα­πνοή μου,
ήλιος να μη φωτίσει.

Καρ­τέ­ρε­ψα στα μάτια σου
του λογι­σμού σημάδια.
Της νύχτας και του έρωτα
αντί­φω­νο και φέγγος,
η μέρα να γοργέψει.

Και ξόδια­σα τις σκέ­ψεις μου
στην άκρη του ονείρου.
Με ζέστα­νες με γλύκανες
Μάνα, γυναί­κα κι αδερφή,
ζωή να σ’ ανασαίνω.

ΑΥΓΗ ΝΑ ΜΗ ΧΑΡΑΞΕΙ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.