ΞΕΦΥΛΛΙΣΜΑ ΖΩΗΣ

Παι­χνι­διά­ρα η βρο­χή,
σιγο­ψι­θύ­ρι­ζε τα ερω­τό­λο­γά της
στη μάγισ­σα νύχτα
και τ’ αδέ­σπο­το τ’ ανέ­μι,
αλή­τευε με γλυ­κο­σφυ­ρίγ­μα­τα
σε φυλ­λω­σιές και σοκά­κια.
Και στά­θη­κα πίσω απ’ το τζά­μι,
έμπλε­ος της θωριάς και της σκιάς σου,
ταξι­δευ­τής στη θύμη­σή σου
και νοσταλ­γι­κά ατέ­νι­σα
το κρυ­φο­μι­λη­τό και την παρά­κλη­ση
των μελαγ­χο­λι­κών σου ματιών.
Και αφέ­θη­κα στην ιερή άβυσ­σο
της πεθυ­μιάς και της λαχτά­ρας,
ανά­μνη­ση να σε κρα­τή­σω,
καθώς ερχό­σουν απ΄το βάθος του χρό­νου
πρω­τά­κου­στο αντι­φώ­νη­μα,
σαγή­νε­μα και κάλε­σμα χαράς.
Ξημέ­ρω­νε μ’ έναν ζωγρά­φο ήλιο,
να κοκ­κι­νί­ζει στο σύδε­ντρο της αυλής
τ’ από­βρο­χου τις δρο­σο­στα­λιές.
Και στε­κό­μουν ακό­μη εκεί,
λυρά­ρης στο φέγ­γι­σμα της αυγής
και της αγά­πης τρα­γου­δι­στής.
Άπλω­νε φτε­ρά ζωής ο νους,
σμί­λευε καρ­τέ­ρε­μα η ψυχή,
τα δυο σου μάτια η ανα­το­λή.
Κι όλο να ξεφυλ­λί­ζω όνει­ρα
κι όλο στην ομορ­φιά σερ­γιά­νι,
με της βρο­χής το γλυ­κο­μί­λη­μα,
το παρα­κα­λε­τό τ’ ανέ­μου
και του ηλιού το βλέμμα.

27-12-2020

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.