ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Γι’ αυτούς, άδι­κο και πικρό τους τυχε­ρό
με το πρώ­το κλά­μα σε αχυ­ρέ­νιο στρώ­μα,
που φίλη­σαν πρώ­τα τον τίμιο Σταυ­ρό
και ύστε­ρα το άγιο και οργω­μέ­νο χώμα,
στά­θη­κε η άκλη­ρη και δόλια τους ζωή,
του Σταυ­ρού ματω­μέ­νο και σκλη­ρό καρφί.

Με αλύ­πη­το ξύλο, κατά­ρες και βρι­σιές
τους βύζα­ξε η άγνω­στη παρα­μά­να
για­τί σε μέρες δύσκο­λες και φτω­χές
ξενο­δού­λευε μερό­νυ­χτα η μάνα
κι έδιω­χνε απ’ το μυα­λό της το παι­δί
να μη θυμά­ται τόσα  άλλα και πονεί.

Δεκά­χρο­να ανέ­με­λα τρε­λά παι­διά,
νηστι­κά, ξυπό­λη­τα στους φρά­χτες,
κρυ­φο­κοί­ταγ­μα στου γεί­το­να τη μηλιά,
των παι­χνι­διών και του γέλιου κρά­χτες,
μικρο­κλέ­φτες κι από­παι­δα από γονείς
της ζωη­ρά­δας και ατα­ξί­ας σκαπανείς.

Δρα­σκέ­λι­σαν με ήλιο και φεγ­γά­ρια
ανέ­σπε­ρους χρό­νους στο παρα­κά­λι,
ανδρώ­θη­καν στο χρέ­ος παλ­λη­κά­ρια,
εξύ­μνη­σαν της ευθύ­νης τα κάλ­λη
και έφε­ραν τη ζωή τους λυτρω­μέ­νη
στα πλού­τη της φτώ­χειας οχυρωμένη.

Ευτύ­χη­σαν στης λιτό­τη­τας τα δρο­μά­κια
τις  αξί­ες της ευπρέ­πειας να γνω­ρί­σουν,
πέρα από του φθό­νου τα σοκά­κια
για αλλη­λεγ­γύη και τιμή να μιλή­σουν,
μακά­ριοι σε πολυ­διά­τρη­τες επο­χές
ξένοι της απλη­στί­ας και χωρίς ενοχές.

Και πορεύ­ο­νται με πίστη και αγώ­νες
στο πρέ­πον του  αλλη­λο­σε­βα­σμού,
στην επι­βί­ω­ση μακριά από κρυ­ψώ­νες
με ήθος κοι­νω­νι­κού λει­τουρ­γού
για να είναι η δια­βί­ω­ση αλή­θειας χαρά
και η φτώ­χεια πλού­τος ψυχής και αναφορά.

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.