ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Τα πορ­τό­φυλ­λα παρα­δο­μέ­να στη σιω­πή
και τα παρα­θύ­ρια αδη­μο­νού­ντες κρά­χτες,
υμνω­δοί μιας ευδό­κι­μης προ­σμο­νής
στον ανα­πά­ντε­χο και φωτει­νό ερχο­μό σου
μικρή  νεραϊ­δό­μορ­φη κόρη της νύχτας,
γλυ­κο­λά­μπρι­σμα στου φεγ­γα­ριού τη στρά­τα
και αγγε­λό­μορ­φη αδελ­φή των άστρων.

Οι τοί­χοι φλυα­ρούν στη μονα­ξιά μου
αμί­λη­τοι περί­κλει­στοι και γυμνοί,
καθρέ­φτι­σμα μιας υπο­ταγ­μέ­νης προ­σμο­νής
σε ανέ­σπε­ρες και τρο­μαγ­μέ­νες μνή­μες,
στό­χα­σμα μιας ονει­ρε­μέ­νης προσ­δο­κί­ας,
να έχει ο χρό­νος γύρι­σμα στις πεθυ­μιές
και τέλειω­μα στη χαρά και την ευτυχία.

Οι σκέ­ψεις χρη­σμοί και προ­φη­τεί­ες,
οι ανα­πο­λή­σεις κατα­φυ­γή και σαγή­νη
στο στέ­γα­σμα και το άσυ­λο της προ­σμο­νής,
να είναι ή πλη­ρό­τη­τα της συνύ­παρ­ξης
αρμο­νί­ας απο­δο­χή και έκφρα­ση
στης ψυχής το άπλω­μα και λιτα­νεία,
για λύτρω­ση στο άγνω­στο και την ουτοπία.

Δαψί­λευ­σα όνει­ρα στης μοί­ρας τα γραμ­μέ­να
να είναι η ζωή δια­φέ­ντε­μα της τύχης,
οι μέρες μας γλυ­κό, χρυ­σό απά­γαυ­σμα
και κανά­κε­μα μια εσώ­ψυ­χης προ­σμο­νής
με προ­σφο­ρές και τάμα­τα σε ινδάλ­μα­τα
που λαμπρύ­νουν και αγιά­ζου­νε τα πάθη,
στης ένω­σης το γλύ­κα­σμα το ποθητό. 

Συνταί­ρια­σα στο ξημέ­ρω­μα με επω­δές
την εντρύ­φη­ση των λόγων σου και το έρμα,
ασπά­στη­κα το γήτε­μα των ματιών σου
στην ενό­ρα­ση με ανοι­χτούς ορί­ζο­ντες
και αυτο­μό­λη­σα στην ταρα­χή του δέους
να είναι η επί­κλη­ση στη λιο­κέ­ντη­τη αυγή
αντά­μω­μα η προ­σμο­νή και ζωής τελετή.

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.