Skip to content

ΟΝΕΙΡΟ

 

Χόρε­ψες νύμ­φη στην αυγή,
λίγο πιο πάνω από τη γη.

Τα μάτια σου, βαθύ­σκιω­τα υγρά,
πλημ­μύ­ρα τα ξέπλε­κα μαλλιά.
Το γέλιο σου, σπά­τα­λο λευκό,
χαμή­λω­νε τον ουρανό.

Καθά­ριο στη βρύ­ση το νερό,
άκου­γε η γη μουρμουρητό.

Έσκυ­βες και έπαιρ­νες δροσιά,
γεμά­τες οι χού­φτες σου αντηλιά.
Άπλω­νες και μου ’δινες να πιω,
ανά­σα, ζωή απ’ τον καιρό.

Στρω­μέ­νο κρε­βά­τι νυφικό,
σε  κάμπο πρά­σι­νο ανοιχτό.

Κόκ­κι­νο κρα­σί μες στο κανάτι,
μεθύ­σι η κάθε μας γουλιά.
Άνοι­γες τα χέρια σου φτερά,
για να χωρέ­σει η αγάπη.

Και πέρα εκεί στην απλωσιά,
έπαι­ζαν τ’ ανέ­μου τα παιδιά.

Κατέ­βη­καν στην ακροποταμιά
κι άλλα­ζαν τα σύν­νε­φα φιλιά.
Πώς έγι­νε και πήραν τη μορ­φή σου,
κι έτρε­ξα κι εγώ για το φιλί σου;

Creative Commons License
ΟΝΕΙΡΟ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.
Comment Feed

No Responses (yet)



Some HTML is OK

or, reply to this post via trackback.