Η Ερατώ

Από του φεγ­γα­ριού την κοντι­νή τη στρά­τα
ως και τις απά­νω γει­το­νιές των άστρων,
χορο­στά­σι στή­σα­νε οι μάγισ­σες της νύχτας,
νεράι­δες αγγε­λό­μορ­φες και νύμ­φες ασπροφορούσες.

Στο ξέφω­το, βγή­καν  σερ­γιά­νι οι κρυ­φοί καη­μοί,
στε­ναγ­μοί  και ψίθυ­ροι  ακού­στη­καν τρα­γού­δι,
ένα φιλί και μια αγκα­λιά της ψυχής η ανα­σαι­μιά,
κύκλος  ιερού χορού η ζωή και κρά­τη­μα χεριού.

Στο γλυ­κο­χά­ρα­μα κι ως της αυγής τα μάγια,
χάρι­τες καλό­μοι­ρες και μού­σες παι­νε­μέ­νες,
γιορ­τά­σι ονεί­ρων λάμπρυ­ναν και ομορ­φιές κεντού­σαν,
προ­σή­λιο βλέμ­μα η χαρά, φτε­ρού­γι­σμα το γέλιο.

Πεζο­πο­ρού­σα στους και­ρούς και μάντευα στους χρό­νους
τον ερχο­μό τ’ ανέλ­πι­στου, τ’ ανί­σκιω­το της μοί­ρας,
να έρθει η μού­σα  καλο­τύ­χι­σμα , συνταί­ρια­σμα να φτά­σει
απ’ τα περ­βό­λια τ’ ουρα­νού στης γης το πανηγύρι.

Κόκ­κι­νο φέγ­γι­σμα η ανα­το­λή, αντί­λα­λος μελω­δί­ας,
τον έρω­τα υμνο­λο­γού­σε η Ερα­τώ και σμί­λευε τους πόθους,
το σκλα­βω­μέ­νο νου λευ­τέ­ρω­νε και ευτύ­χι­ζε καρ­διές,
να είναι οι μέρες ποί­η­ση και μου­σι­κή οι νύχτες.

Γαλή­νε­ψα κι ευτύ­χι­σα στη λάμ­ψη των ματιών της
το συνα­πά­ντη­μα ως θεία λει­τουρ­γία να το νιώ­σω
και στα χεί­λη της με κρυ­φή σπον­δή ν’ ανα­κα­λύ­ψω
τα ιερά και όσια , στη συμ­φω­νία των ψυχών μας.

12 – 9‑2021

Η Ερα­τώ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.