( Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του κόσμου
που πεινούν, πονούν και υποφέρουν)
Τα χείλη,
τα έσφιξαν, τα σφράγισαν και δεν ξαναμίλησαν.
Βρήκαν τον τρόπο να μιλάνε συνέχεια.
Τα μάτια,
τα βλεφάρισαν, τα στέρεψαν, τα στέγνωσαν.
Βρήκαν τον τρόπο να κλαίνε χωρίς δάκρυ.
Τα χέρια,
τα άπλωσαν, τα τέντωσαν, τα μάκρυναν.
Βρήκαν τον τρόπο να δείχνουν τον καθένα.
Στη γωνία,
κάθισαν, στριμώχτηκαν και γέμισαν τη γη.
Βρήκαν τον τρόπο να φράξουν τους δρόμους.
Στον ώμο,
κρέμασαν αδειανό τον τρύπιο τροβά τους.
Βρήκαν τον τρόπο να πικράνουν το ψωμί.
Κι αυτοί,
τα είδαν, τα συμπόνεσαν και είπανε «κρίμα».
Βρήκαν τον τρόπο να δείξουν ανθρωπιά.
Στα γραφεία,
κλείστηκαν, τα θυμήθηκαν και συλλογίστηκαν.
Βρήκαν τον τρόπο να δηλώσουν ξένοι και αθώοι.
Τα παιδιά,
βρήκαν τον τρόπο,
με δυο χέρια απλωμένα, με δυο πόδια γυμνά,
στη γη να καρφώνουν ματωμένα καρφιά,
με σεργιάνι το παρακάλι και τη ζητιανιά.
Και τούτοι,
βρήκαν τον τρόπο,
με γεμάτο στομάχι και αδιάφορη ματιά
να σκοτώνουν τις ώρες στην ανεμελιά,
μακριά από φτώχεια και πεινασμένα παιδιά.
Αυτόματο προσχέδιο by Γεώργιος Αλεξανδρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.
Πρόσφατα σχόλια