ΑΒΑΤΟ

Στη γωνιά που εναπόθετε
μ’ ευλά­βεια και κατάνυξη
την ομορ­φιά της μονα­ξιάς της
και τολ­μού­σε να πλά­θει όνειρα
μ’ ανθρώ­πι­νη διάσταση,
στη γωνιά που αναπολούσε
με δέος και τρυφερότητα
τα πρώ­τα της σκιρτήματα
και χάρι­ζε του κορ­μιού της
τη ζέστη και τη μυρωδιά.
Εκεί που πρωτοδείλιασε
ψηλα­φώ­ντας της ψυχής την ευγένεια
και θάρ­ρε­ψε στ’ ατί­θα­σο του νου,
εκεί που αποζήτησε
να πάει πιο πέρα τον εαυ­τό της
ισορ­ρο­πώ­ντας στους μύχιους πόθους
και στου και­ρού τις μνήμες,
σ’ αυτή τη γωνιά
οχύ­ρω­σε το προ­σω­πι­κό της άβατο
και το περιτείχισε
με σελί­δες, χρώ­μα­τα και μουσική.
Σ’ αυτή τη γωνιά
μονο­δρό­μη­σε τη ζωή στη μοναξιά,
να βγει ακό­μη πιο ψηλά.
Φως στο άβα­το και σκιά,
άσυ­λο και ιερό
βαθιά πιο ανθρώπινο
κάτι περισ­σό­τε­ρο από το θείο.
Στο άβα­το  αυτό της γωνιάς,
κατα­φυ­γή και ανά­νη­ψη της ψυχής,
καστρο­πο­λε­μί­τισ­σα νύχτα,
μάγισ­σα νύχτα,
μ’ άσω­τα τ’ Αυγερινού
τα χεί­λη και τα χέρια
στά­λα­ξε στα λαχα­νια­σμέ­να στήθια
στα­γό­νες ζωής, ίδιες δυο κόκ­κι­να μάτια
κι άνοι­ξε μικρό παραθύρι
ίσα για να τρυ­πώ­σει η ανατολή,
τίπο­τα να μην πυρπολήσει,
τίπο­τα να μην κατακτήσει
παρά μόνο να παραδοθεί
φως, έρω­τας και ζωή.

ΑΒΑΤΟ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.