ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Η ΣΠΟΥΔΗ

                              ________

 Αγά­πη­σε τη μονα­ξιά σου και της νύχτας τη σιω­πή
και με περι­συλ­λο­γή, δια­φέ­ντε­μα και ονει­ρο­παρ­μό,
άπλω­σέ τες από­ψε χωρίς ενδοια­σμούς και ανα­στο­λές,
μυστι­κό, απέ­ρα­ντο, λιό­χα­ρο και ανθό­σπαρ­το κάμπο
για ν’ ακού­σεις το γορ­γό ποδο­βο­λη­τό της ψυχής σου,
να νιώ­σεις τα τρε­λά λαχτί­σμα­τα της καρ­διάς σου
και να γευ­τείς την ομορ­φιά και τον πόθο του κορ­μιού σου
καθώς θα σμι­λεύ­εις εκεί­να τ’ από­μα­κρα κι ανέγ­γι­χτα όρια
θα  ευαγ­γε­λί­ζε­σαι στα προ­σι­τά και συνά­γω­γα όνει­ρα
προ­σκυ­νή­τρα στο σμί­ξι­μο του έρω­τα με της ζωής τα κάλ­λη,
ιέρεια κι αφέ­ντρα στα ένστι­κτα και τις ιερές ορμές,
χωρίς δισταγ­μούς , διλήμ­μα­τα και πρέ­που­σες ανα­φο­ρές,
ολο­κλη­ρω­μέ­νη κι ελεύ­θε­ρη από ανο­μο­λό­γη­τες ενο­χές,
μακριά από περί­ερ­γα, αδη­φά­γα και βλά­σφη­μα μάτια
και πέρα από βέβη­λους οικτιρ­μούς και μαρα­σμού σημάδια.

                                                 *

Θα κατα­θέ­σω κι εγώ τη δική μου μονα­ξιά και σιγή,
σ’ έναν περί­γυ­ρο χωρίς περι­θώ­ρια και κενά, χωρίς φυγή
και θ’ απο­συρ­θώ ερη­μί­της στις εσχα­τιές των επι­θυ­μιών,
γονυ­πε­τής στους τρα­βηγ­μέ­νους ορί­ζο­ντες του νου
ανα­ζη­τώ­ντας τους δύσκο­λους και μυστι­κούς  δρό­μους
και θα τεντώ­νο­μαι ως κορ­φή χιο­νι­σμέ­νου βου­νού
να φτά­νω και ν’ αγγί­ζω στη θαλ­πω­ρή των ματιών σου
τον έρω­τα, την ύπαρ­ξη, της λύτρω­σης την αγά­πη
και ν’ αφή­νω την ψυχή μου κόκ­κι­νο σπα­σμέ­νο ρόδι
να χύνε­ται, να πλημ­μυ­ρί­ζει, να βάφει και να γλυ­καί­νει
την απα­ντο­χή, το καρ­τέ­ρε­μα και τη μαρ­τυ­ρία
καθώς θα σου παρα­δί­δω καμ­βά και υφά­δι τη ζωή μου,
δρό­μο πλα­τύ τη δική σου να υφά­νεις και να κεντή­σεις
μαζί να κοι­νω­νού­με  στης μονα­ξιάς τη σπου­δή , να είμα­στε μαζί.

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.