ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΗΛΙΟ

Μια χού­φτα ήλιο στην αυλή
και μια πνοή αγέ­ρα,
ας ήτα­νε μια χαραυ­γή
άσπρη να φέρουν μέρα,

εκεί στο φρά­χτη της σιω­πής
που σβή­νει τη φωνή του,
εκεί στον πόνο της ψυχής
που θλί­βει τη ζωή του.

Στην επο­χή της μονα­ξιάς
στ’ απέλ­πι­δα ματώ­νει,
στα κρί­μα­τα της νυχτιάς
τα όνει­ρα διπλώνει.

Τα πρω­ι­νά χλω­μή σκιά,
στη συν­νε­φιά η φύση,
οι λογι­σμοί κρυ­φή ματιά
στ’ από­μα­κρα ν’ αντικρίσει

τον ήλιο στην ανα­το­λή
πανή­γυ­ρη μεθύ­σι,
να ξεδι­πλώ­σει η ψυχή
φτε­ρά να τον κρατήσει

εκεί που κάθε αντη­λιά
το άγνω­στο θα  ορί­ζει,
εκεί που κάθε πεθυ­μιά
τα γνώ­ρι­μα θα αγγίζει

για να ‘ναι η μέρα δοξα­ριά
η νύχτα στρα­το­κό­πι,
τα θέλ­γη­τρα μ’ απλο­χε­ριά
στης χαράς το γλεντοκόπι.

Μια χού­φτα ήλιου ανα­λα­μπή
τη σκή­τη του να φωτί­σει
στη μονα­ξιά και τη σιω­πή
τη λιό­φερ­τη ζωή να ζήσει

                             25-10-2024

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.