ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ Η ΑΝΑΤΟΛΗ

Της οργής το φεγγάρι,
χλώ­μια­σε  από­ψε στη γει­το­νιά της θλίψης
και η νύχτα ‚χίμαι­ρα και πομπή του πόνου,
σκόρ­πι­σε τ’ άμα­θα των άστρων τα όνειρα.

Στέ­ρε­ψε η ψυχή από αυταπάτες
και  στέ­γνω­σε  στην άκρη των πόθων.
Η μνή­μη χάθη­κε στις στο­ές της
και τ’ όνει­ρο αιμορ­ρά­γη­σε στη μονα­ξιά και το φόβο.

Ανεί­πω­τοι με λέξεις από­ψε οι καημοί,
τα πάθη μας σιω­πη­λή κραυ­γή και ρίγος,
όλα κρυ­φή δια­δρο­μή στο άπει­ρο των ματιών σου
και την ιερό­τη­τα του κορ­μιού σου.

Από­ψε κυλούν οι ώρες αξημέρωτες
και οι παλιοί και­ροί σημαδεμένοι.
Μού­χρω­μα  οι δισταγ­μοί  κι η σύνεση,
όλα σιω­πή και μια βαθιά πληγή.

Στ’ όνει­ρο δρα­σκε­λί­σα­με νύχτα,
μαζέ­ψα­με φως του ήλιου σε πρωινά.
Πώς έγι­νε και  η ανα­το­λή  που περιμέναμε
δεν έφτα­σε  στη ζωή μας;

ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ Η ΑΝΑΤΟΛΗ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.