Η ΒΑΝΘΙΑ

Η μέρα στοί­χειω­νε καημός,βουβός λυγ­μός τ’ απόβραδο,
γύρω της σώπαι­ναν ανή­μπο­ροι θερά­πο­ντες θεοί
και νύχτω­νε νωρίς στην αυλή της Βανθίας.
Η ζωή την καλού­σε ακό­μη μια φορά μονάχη.
Η γοη­τεία της συνη­θι­σμέ­νης νύχτας,
μετε­ω­ρί­στη­κε κίβδη­λη, απώ­λεια κι οδύνη
κι ανα­κά­λυ­πτε πως η προσ­διο­ρι­σμέ­νη ζωή της,
λίγος φραγ­μέ­νος δρό­μος και δυο επιστροφές,
ήταν ένα λινό υφά­δι από ασύν­δε­τες μικρές ιστορίες,
ξένες ιστο­ρί­ες, πλα­σμέ­νες με πολύ χώμα και λίγο ουρανό
και για να μην παρα­δο­θεί στη μονα­ξιά και τη φυγή,
να μη χαθεί σε μέρες απρο­στά­τευ­τες κι εκτε­θει­μέ­νες νύχτες,
στράγ­γι­ξε απο­μει­νά­ρια αθω­ό­τη­τας κι αντοχής,
έσφι­ξε στα χέρια της το δια­λυ­μέ­νο χρόνο
κι ανα­με­τρή­θη­κε με θρυμ­μα­τι­σμέ­νες εικόνες,
ανέ­σπε­ρες μνή­μες και δόκι­μες προσμονές.
Ψήλω­νε η γη ακό­μη ένα μπόι στον ίσκιο της,
χαμή­λω­νε σπι­θα­μές στα νέφη του ο ουρανός,
έγερ­νε ο κόσμος του καη­μού, του ονεί­ρου αντρειευόταν,
μέγας ο θάνα­τος, ο έρω­τας βαθύς, αλό­για­στα τα πάθη
και η Βανθία,αυγής αγέ­ρι, δρα­πέ­τευε από αγιογραφίες,
απ’ την υπο­τα­γή στην ηθι­κή της ματαιότητας
κι έβρι­σκε κατα­φυ­γή και διέ­ξο­δο στις αξό­δευ­τες ημέρες,
εκεί όπου περίσ­σευαν τα χρώ­μα­τα και οι αναμνήσεις.
Αδρές μορ­φές οι αλή­θειες της και οιω­νοί  οι στο­χα­σμοί της,
ο κόσμος της γρα­φή ομορ­φιάς, το άπει­ρο στα όριά της,
είχε αρχή το αύριο και ο χώρος της σημάδια,
να βρει τις χαμέ­νες άνοι­ξες και των γιορ­τών τη λάτρα,
απο­με­σή­με­ρα του νου και της  ψυχής αστροφεγγιές,
λεύ­τε­ρη να μοι­ρά­ζε­ται των και­ρών και των ανθρώπων,
με το κρυ­φό παρά­πο­νο, με το ζεστό το γέλιο,
μια ηλια­χτί­δα ταπει­νή μπρο­στά σε παραθύρι,
ένα τρα­γού­δι θαρ­ρε­τό σε σκο­τει­νό δρομάκι

Δημο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα των Τρι­κά­λων „Η  ΕΡΕΥΝΑ”
την Κυρια­κή 18−11−12

Η ΒΑΝΘΙΑ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.