ΤΟ ΣΤΑΥΡΩΜΑ

Το τέλε­ψε το κάρ­φω­μα ο σταυ­ρω­τής του Άγιου
και γύρι­σε και κοί­τα­ξε το μανια­σμέ­νο πλή­θος.
Χασκο­γε­λούν τα μάτια του,τεντώνει τη σιω­πή του
και το μυα­λό του το ‘συρε στον παι­δε­μέ­νο λόγο
π’ αντι­βο­ο­ού­σε σάλα­γο στ’ ανθρώ­πι­να τα πλά­τια.
„Που να ‘ναι αυτός ο λυτρω­τής και σταυ­ρω­τής ναγέ­νει
του δαί­μο­να που κούρ­σε­ψε τη λευ­τε­ριά της σκέ­ψης
και σέρ­νει ανθρω­πο­θά­λασ­σα πίσω του σταυρωμένη;”

Το τέλε­ψε το κάρ­φω­μα ο σταυ­ρω­τής του Άγιου
μα τα καρ­φιά του του ‘μει­ναν στα χέρια του σπα­θιά,
βαθιά αυλά­κια μαχαι­ριές το αίμα του να χύνουν
και τρά­βη­ξε τη σκέ­ψη του φιδό­κλε­φτα στη ρήση.
„Σταυ­ρός που για το θάνα­το του Άγιου θα στη­θεί,
κατά­ρα φιδο­βύ­ζα­χτη να πέσει στους μαστό­ρους
και τα καρ­φιά του σταυ­ρω­τή φαρ­μα­κε­ρά μαχαί­ρια
να μεί­νου­νε στα χέρια του να λιώ­σουν το κορ­μί του”.

Το τέλε­ψε το κάρ­φω­μα ο σταυ­ρω­τής του Άγιου
μα η ψυχή του άδεια­σε και στέ­γνω­σε ο νους του.
Βου­βό το πλή­θος μάκραι­νε στη λασπω­μέ­νη στρά­τα,
πομπή αμοιρολόγητη,σκυφτό ανθρω­πο­μά­νι
κι απο­λι­θώ­θη­κε θυμού­με­νος την ξεχα­σμέ­νη κρί­ση.
„Τη λευ­τε­ριά μην τη μετράς με το δικό σου δίκιο,
το χρέ­ος σου όχι με τη βοή και τ’ αδέ­σπο­το το πνεύ­μα,
παρά με την ανά­γκη τ’ αλλου­νού και της ζωής τα πάθη”.

Το τέλε­ψε το κάρ­φω­μα ο σταυ­ρω­τής τουΆ­γιου
μα βάρυ­ναν οι ώμοι του απ’ του σταυ­ρού τον ίσκιο
και σύρ­θη­κε απο­συ­νά­γω­γος στην κρύα μονα­ξιά του.
Ανο­μο­λό­γη­τη του κόσμου η ενο­χή και η σιω­πή δική του,
η πλά­νη ερώ­τη­μα βαθύ κι η γνώ­ση απο­ρία
καθώς οι επευ­φη­μί­ες κόπα­σαν και δαύ­λι­σε ο πόθος
για το ξαστέ­ρω­μα του νου,τη λευ­τε­ριά της σκέ­ψης.
Αντά­μα με τους πολ­λούς ο λόγος και χωρι­στά η ευθύνη.

23−4−20

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.