ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Η ΑΒΥΣΣΟΣ

Της μονα­ξιάς η άβυσσος,
αρχί­ζει από την αθω­ό­τη­τα της νύχτας,
όταν η ανά­σα της ακού­γε­ται μελωδία,
το βλέμ­μα της γίνε­ται πλη­σμο­νή και χρώμα,
και η απου­σία σου αφο­σί­ω­ση και λατρεία.
Βαθαί­νει στην κόκ­κι­νη θάλασ­σα των ματιών σου
που άγρυ­πνα πνί­γο­νται κι αυτά
στην προ­σμο­νή και την απορία,
σε όρθρο βαθύ που δέο­νται ανέλπιδα,
και στοι­χειώ­νε­ται σε μια ραγι­σμα­τιά του χρόνου
που άνοι­ξαν σαν σφί­χτη­καν αβέ­βαια τα χέρια,
σε χεί­λη που στέ­γνω­σαν  σαν είπανε,
μισό, το μεγά­λο λόγο.

Σε σύνο­δο κατα­φυ­γής και λύτρω­σης απόψε,
αγύρ­τισ­σες  σκέ­ψεις σύνα­ξα  και  πεθυ­μιές  λαχτάρες,
μα απα­ντο­χή καμία.
Δεί­λια­σαν οι λογι­σμοί  χωρίς την προσδοκία,
άδεια­σε η ψυχή  από όνειρα,
κι από­μει­να, η νύχτα να με λεηλατεί
και η  απου­σία σου να με κουρσεύει.
Έγι­νε  η μονα­ξιά απόγνωση
και η σιω­πή της νύχτας φόβος.
Αργεί και το ξημέρωμα
και πού  να αποδράσω,
που ’ναι οι μνή­μες άμαθες
και πηγαι­μό στο δρό­μο σου δεν έχουν.

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Η ΑΒΥΣΣΟΣ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.