ΗΣΥΧΟΙ ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ

Κάλυ­ψαν την ψυχή τους με προσωπεία.
Προ­σποι­ή­θη­καν με σχο­λα­στι­κή ειλικρίνεια
πως είχαν ξεχά­σει να θυμούνται,
ως αδή­ρι­τη ανά­γκη επιβίωσης,
τις ανυ­πό­φο­ρες νίκες της μνήμης.
Δεν είδαν πιο ανα­γκαία υποταγή
κι έφε­ραν τη ζωή στα δικά τους μέτρα.
Ζύγια­σαν ελα­φρύ­τε­ρα της ψυχής τα πάθη
με μέτρο την αιδημοσύνη,
και δεν αξιώ­θη­καν ν’ απελπιστούν
μπρο­στά­ρη­δες και προ­σκυ­νη­τές τ’ αγνώστου.
Έμει­ναν μονα­χι­κοί και ήσυ­χοι οδοιπόροι
χωρίς να γνω­ρί­σουν τη μετά­νοιας τ’ άγριο χρέος,
χωρίς να νιώ­σουν τ’ άδεια­σμα του καιρού.
Έσκυ­ψαν πάνω από τη ζωή τους,
‑δεν ήταν ούτε πηγά­δι ούτε  καθρέφτης‑,
και σχε­δί­α­σαν τη σιωπή.
Νίκη­σαν και του μυα­λού τα ρίγη,
και στοί­βα­ξαν τις ήσυ­χες μέρες τους
με τάξη ‚ευε­λι­ξία και  μετριοφροσύνη
στην άπλη­στη και λάγνα χαρά της φυγής
και στη δόκι­μη επι­λο­γή του φόβου.
Βρή­καν τις πρέ­που­σες διαστάσεις.

ΗΣΥΧΟΙ ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.