Τούτο το καλοκαίρι,
ήταν ο πιο ανυποψίαστος
κι αθώος
ερωτικός μονόλογος.
Λιτός απόηχος,
της προσδοκίας και του δισταγμού.
Τρεμάμενη σκιά η αναμονή,
αφώλιαστη σε φύλλα χωρίς απάγγιο
και μετέωρη ματιά,
η κάθε αποστροφή του λόγου.
Τούτο το καλοκαίρι,
ο ήλιος στέγνωνε τη γη
κι έχανε ο ουρανός το χρώμα,
την ώρα που στ’ αποκαμωμένο
κορμί της ελιάς,
αλαζονικά μυρμήγκια
σε φιδόσυρτο δίστρατο,
γήτευαν τον οργασμό της ζωής
και τ’ ασυμμάζευτο τζιτζίκι
με την απορημένη σαύρα ,
τολμούσαν ν’ αποδράσουν|
στου μεσημεριού το κάμα.
Σε καρτερούσα άσπιλο στόμα,
γεμάτο ιερές σιωπές κι απόκοσμους ψιθύρους,
ακόρεστη δίψα,
στο νάμα της ψυχής σου
και τους χυμούς του κορμιού σου.
Ερχόσουν μόλις απ’ το χθες,
κι έγερνες στις αναστολές
την ώρα που οι σκέψεις σου συνομολογούσαν
χωρίς αδιέξοδα
σε χέρια τολμηρά
και λαχανιασμένα στήθια,
ν’ αφεθείς και να υποκύψεις
στον ερχομό της αιώνιας στιγμής
για να προλάβεις την ομορφιά της καταιγίδας
που παραμόνευε,
στο γέρμα του πόθου.
Τούτο το καλοκαίρι.
έλαμπες νιο φεγγάρι
ανάμεσα γης και ουρανού.
Σε πρόσμενα πανσέληνο
στο σταυροδρόμι της ζωής.
ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ by Γεώργιος Αλεξανδρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.
Πρόσφατα σχόλια