Κιλελέρ

Παρά­πο­νο το χάραμα,προσκύνημα η χάση.
Η μοί­ρα τους τούς έτα­ξε βαριό­μοι­ρη λαχτά­ρα,
το τίμη­μα της φτώ­χειας τους να τό ‘χου­νε κατά­ρα,
ξένη τη γη τους να ποτί­ζου­νε με αίμα και ιδρώ­τα.

Χορ­ταί­νου­νε στο λιόκαμα,γητεύονται στον ίσκιο
κολ­λή­γες που δου­λεύ­ου­νε στο στοι­χειω­μέ­νο χώμα,
φυτρώ­νο­ντας τον πόνο τους παρη­γο­ριά ν’ ανθί­σει,
βλα­στο­λο­γώ­ντας όνει­ρα ελπί­δα να καρ­πί­σει,
ζωή, πικρή κι αβά­στα­χτη μην τύχει τους μισή­σει
κι αυτή τη γη ζητιά­νε­μα μονά­χα τους γνω­ρί­σει.

Παρά­πο­νο το χάραμα,εκδίκηση η χάση.
Φιδό­κλε­φτες στιγ­μές πικρές,στιγμές ζωντα­νε­μέ­νες
που βρί­σκει η πεί­να χόρ­τα­σμα, η δίψα τη δρο­σιά της
και χάνε­ται ο πόνος τους στην πίκρα του καη­μού τους,
μ’ αντρειω­μέ­νο φίλη­μα της σκέ­ψης στην ψυχή τους.

Τρα­γού­δι γλυ­κο­σέρ­νε­ται, φωνές ανα­θαρ­ρεύ­ουν,
θεριεύ­ο­νται στο πνί­ξι­μο ανά­σες διψα­σμέ­νες.
– Ο κάμπος μας τσι­φλί­κια τους και θάνα­τος δικός μας.
Ψωμί τους είναι η πεί­να μας, η δίψα μας χαρά τους.
Ιτιές παρα­πο­νιά­ρι­κες πως είμα­στε ποιος τό ‘πε;
Δικός μας είν’ ο κάμπος μας, δική μας κι η σοδειά μας.
Δικός μας ο ιδρώ­τας μας κι αυτή η δού­λε­ψή μας.
Ημέ­ρες που περά­σα­με ποτέ να μην ξανάρ­θουν.
Κιλε­λέρ, Κιλε­λέρ, ξημέ­ρω­μα Λαμπρής φαντώ­σου!
Ψηλά στον ήλιο Κιλε­λέρ, τ’ αλέ­τρι το δρε­πά­νι.
Δική μας τού­τη η γη ‚του τσι­φλι­κά δεν είναι!

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.