ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ

Άγου­ρη κι ατί­θα­ση η νιό­φερ­τη άνοιξη,
γλι­στρού­σε τη βια­σύ­νη της στην ακροποταμιά,
έρι­χνε τα μαλ­λιά της ξέπλε­κα στ’ ανυ­πό­τα­χτα νερά
και το φεγ­γά­ρι νιο κι αδέ­σπο­το να σκύ­βει και να βουτά,
μαντί­λι κόκ­κι­νο στη νύχτα, να βάφει και να κεντά.

Θρά­σευαν γύρω οι καη­μοί σε χολω­μέ­να νιάτα,
μάτω­ναν στή­θια οι στε­ναγ­μοί και κου­ρα­σμέ­να μάτια,
κρυ­φά να συναλ­λάσ­σε­ται η αρε­τή με την αμαρτία
και να ζυγιά­ζε­ται αδέ­κα­στη η ζωή,
μια στην επι­στρο­φή και μια στην προσδοκία.

Έσφι­ξαν τα χέρια τους και ψηλά­φι­σαν τη γη,
κύκλω­σαν ένα κομ­μά­τι ανοι­χτό ουρανό
και με το σου­ραύ­λι της σιω­πής και το φλα­σκί του πόθου,
ξημέ­ρω­ναν τη ζωή ανα­το­λή ‚πλημ­μύ­ρα και σημάδι,
σαν τ’ όνει­ρο που ξέφευ­γε απ’ το βαθύ σκοτάδι.

Αφή­ναν στην άκρη τις καρ­διές κι οι λογι­σμοί στην κοίτη.
Γύμνω­ναν τα λόγια τους και με το φως τα ντύναν,
να ’ναι οι μύθοι πιο ζεστοί και οι θεοί πιο ξένοι
στη σύνα­ξη των αισθή­σε­ων ταπει­νά να ομολογήσουν
πως είναι αλή­θεια ο έρω­τας και λευ­τε­ριά ο χρόνος.

<span class=„caps”>ΣΤΗΝ</span> <span class=„caps”>ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ</span> by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.