Πάντα μπροστά από το χρόνο έτρεχε ο άνθρωπος,
σε κάθε του εποχή, δημιουργώντας την αιωνιότητα.
Μπροστά κι από τον εαυτό του, σχεδιάζοντας την εξέλιξη.
Με διαυγή μνήμη και διορατική βούληση.
Μεθοδικός ερευνητής και επινοητικός δημιουργός,
κατακτητής ανελέητος και μοιραίος κυρίαρχος,
ξεπερνούσε τους φόβους της μοναχικότητάς του,
εύμοιρος αποκαθήλωνε υποψίες μοναδικότητας
κι έδινε στην ύπαρξή του συμπαντική διάσταση,
εναρμονίζοντας χωρίς οίηση την αυτοεκτίμησή του,
ανάμεσα στη δύναμη της λογικής
και της ψυχής την παρόρμηση.
Και πάντα δικαζόταν από μικρούς και μοιρολάτρες
με αφοριστικές βεβαιότητες και μακάβριες προφητείες
για αφροσύνη, μεγαλομανία και έσχατο παραλογισμό,
πως σχιζοφρενής διαταράσσει τη νομοτέλεια της φύσης
κι αυτοκαταστροφικός διακυβεύει το δικό του προορισμό,
τραγικός θύτης και θύμα πνεύματος αλαζονικού
που προκαλεί τη θεία του υπόσταση με αφανισμό.
Μα του ανθρώπου η μεγαλοσύνη είναι προσαρμογή
κι αέναη παρουσία στην άβυσσο του χώρου,
λόγος σοφίας πρώτος, πνεύμα αποκάλυψης της αρχής,
για την αλήθεια της ζωής ‚την ομορφιά του κόσμου,
συνείδηση είναι, επιβεβαίωση και αρμονία,
και κοσμογόνος θέωση προς την τελείωσή του.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΗ by Γεώργιος Αλεξανδρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.
Πρόσφατα σχόλια