Λέγαμε να χρωματίσουμε τις λευκές μας ημέρες
με ανυστερόβουλους σχεδιασμούς και μικρές προσδοκίες,
έτσι απλά, χωρίς προϋποθέσεις και πέτρινους στοχασμούς,
κάτι σαν αγιογραφίες και σαν κυριακάτικα πρωινά,
και να ταιριάξουμε της ψυχής μας την ευφροσύνη
κομμάτι στην αρμονία και της ζωής την ομορφιά,
ξοδιάζοντας από τα τόσα όνειρα που μας περίσσευαν.
Ακούγαμε δίπλα μας που κάποιοι σφυρηλατούσαν.
Ήταν οι ταγοί και είπαμε πως θα ’ναι για νέες ιδέες,
κι άλλοι που φώναζαν συνθήματα και λάμπρυναν υποσχέσεις
και συμφωνήσαμε πως δεν ασχημονούν ούτε και μας μαυλίζουν.
Ποτέ τους δεν μας τρόμαξαν με απειλές και απαγορεύσεις
και νιώθαμε αυτάρεσκα ασφαλείς κι υπόχρεοι στο σεβασμό τους
που αναγνώριζαν σε μας την έμφυτη ταπεινότητά τους.
Κι αποσυρθήκαμε διακριτικά πίσω από σκιές οραμάτων.
Άρρητοι όμως ήταν οι λογισμοί και σύμβαση η οίησή μας
καθώς μας έμαθαν χωρίς όνειρα και με μικρές ανάγκες.
Ακόμα κι όταν η ηθική σκουριά και οι πνευματικές μουντζούρες
γινόταν υπεροψία τους και ταπείνωση της ψυχής μας,
μοιραίοι, στην υστεροφημία τους βλέπαμε την εξιλέωσή μας
θαρρώντας πως έχουμε προσωπικές ευθύνες και νιώθουμε ενοχές.
ΕΝΟΧΕΣ by Γεώργιος Αλεξανδρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.
Πρόσφατα σχόλια