ΠΕΤΡΟΒΟΛΩΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΛΗΘΑΙΟ

Στης νύχτας τ’ αναγνώσματα,
με μια σαγη­νευ­τι­κή νωχέλεια,
λιτα­νεύ­ει των επο­χών το ψίκι,
γητεύ­ει την ομορ­φιά και τη γηθοσύνη,
σμι­λεύ­ει την αλκή του χρόνου
και ψηλα­φώ­ντας  τις όχθες του,
αυτο­μο­λεί αυτά­ρε­σκα στο φλοί­σβο του
ν’ ακού­ει στις μου­σκε­μέ­νες άριες
να θερα­πεύ­ο­νται ειδύλ­λια κι εμπνεύσεις.

Πετριές τ’ ονει­ρο­πό­λη­μα και πλα­τα­γή η σιωπή,
αφρό­σκε­ποι οι καη­μοί ‚ίσκιω­μα στη στροφή.

Στης ανα­το­λής τις γρα­φές και δεήσεις,
με μια υπε­ρο­πτι­κή ταπεινότητα,
δαψι­λεύ­ει της μέρας μακαρισμούς,
αμνη­στεύ­ει το δικα­σμέ­νο χθες,
πομπεύ­ει της ζωής τις μαγγανείες
κι επηρ­μέ­νος αγνώ­στων θεών προσκυνητάρης
αυθαι­ρε­τεί στον ορι­σμό του κάλλους
και τυμ­βω­ρυ­χεί σε ιστο­ρί­ες και μύθους,
αρχή και τέλος της πόλης ν’ αποτελεί.

Πετριές στ’ άβα­θα οι ευχές,τ’ ανά­θε­μα το βουβό
όπως κι η λιο­βο­λή, φως πετριά μες στα νερά του.

Στα γεφυ­ρο­πε­ρά­σμα­τα, ήθος κανονισμένο.
Αδέ­ξιες φωνές,αυθάδεια και ασφα­λής βιασύνη,
ώμοι γερ­τοί προβλέψιμοι,είδωλα στραγγισμένα,
γενιές τ’ αγάλ­μα­τα και αδεια­νές υδρίες,
ρήσεις κενές και ασυ­μπλή­ρω­τη ιστορία,
εξέ­δρα που λιγο­στεύ­ει της κοί­της την απλωσιά,
που μικραί­νει τ’ ανά­στη­μα του κόσμου
και βλέ­πει στο κοντι­νό το ξάγνα­ντο τη ζωή
να μετριέ­ται λειψή,αιχμάλωτη και σημαδεμένη.

Πετριές τα άδεια βλέμματα,το βήμα το ταχύ
ψυχή μες στην από­γνω­ση και  η μνή­μη στην οργή.

ΠΕΤΡΟΒΟΛΩΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΛΗΘΑΙΟ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.