ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΙΚΕΣΙΕΣ

Φέρα­με την αγρύ­πνια μας ως το ξημέρωμα.
Με συντρι­βή και χωρίς παραιτήσεις.
Άσκε­πο το πρωί κι η μέρα αναποφάσιστη.
Χωρίς χρώ­μα και χειροκρότημα.
Κανέ­νας έπαι­νος κι ασπασμός.
Ούτε μια βλαστήμια.
Έσκυ­βε πάλι η ζωή υπο­μο­νε­τι­κά σ’ επι­τα­γές και νουθεσίες.
Μικρό φορ­τίο η συνήθεια,θρίαμβος η υπακοή
και μεγα­λείο η συνέ­χεια και η ομοιομορφία.

Μα αυτή,βιασύνη αβό­λευ­τη κι αστέ­γα­στη φυγή,
δρα­πέ­τευ­σε από ανα­κω­χές κι εκεχειρίες.
Την είδα να στέ­κε­ται ερώ­τη­μα και προτροπή
στην άκρη του ατα­ξί­δευ­του ουρανού,
μπρο­στά από τα όνει­ρα και τους ανθρώπους,
βέβαιη για το μακρύ και ασχε­δί­α­στο ταξίδι,
μύχια ευχή,χωρίς απα­ντο­χές κι επιστροφή,
ίδια η άβυσ­σος, ο φόβος και η οργή.

Τους θεούς τους είχε σκο­τώ­σει αποβραδίς.
Τους ειδή­μο­νες και τους προστάτες
τους είχε αφή­σει αδι­καί­ω­τους στην πρώ­τη σιωπή
και μένα,ένοχα κι επώ­δυ­να να ισορροπώ
στους δισταγ­μούς και τις αντιφάσεις.
Μ’ ατί­θα­ση ματιά γρί­καε το μερ­τι­κό της
πίσω από το μού­χρω­μα της ήσυ­χης ημέρας,
συνεί­δη­ση καθα­ρή και μνή­μη από το μέλλον.

Ξημέ­ρω­νε μ’ ένα επι­νί­κιο σάλπισμα
πάνω από τ’ απρο­σα­να­τό­λι­στα σταυροδρόμια,
στις κλει­στές γωνιές και τους λαχα­νια­σμέ­νους δρόμους,
κόκ­κι­νη αντη­λιά στον ίσκιο της
και ρωγ­μή βαθιά στη σιγου­ριά μου.
Την είδα σει­ρή­να του χαμού,του λυτρω­μού γητεύτρα,
λεύ­τε­ρη να μετρά με ουρα­νό τον κόσμο
κι εγώ αφτέ­ρου­γος από τη γη να ικετεύω
νωρί­τε­ρα από τ’ όνει­ρο στο γέρ­μα να μην φτάσει.

ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΙΚΕΣΙΕΣ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.