Χρονογράφημα.

Τώρα που ο χρό­νος ανι­χνεύ­ε­ται με ανα­δρο­μές και εκμυστηρεύσεις,
κι ο κόσμος απο­κα­λύ­πτε­ται πιο μικρός στη μεγα­λο­πρέ­πειά του,
θα μοι­ρά­ζο­μαι τις βεβαιό­τη­τές μου στη δικαιο­σύ­νη της παρου­σί­ας σου.

Κάθε πρωί, κάτω από το τελευ­ταίο σύν­νε­φο που γαν­τζώ­νε­ται τ’ ουρανού,
θα χαράσ­σω μια βαθιά κόκ­κι­νη γραμ­μή με αίμα και τριαντάφυλλα ,
να βρί­σκει ο ήλιος σύμ­βο­λα, προ­σα­να­το­λι­σμό και δρόμο
κι εσύ τη σιγου­ριά του θαύ­μα­τος, τη μέθη του ονείρου
πως έχει κι η γη κρυ­φούς ορί­ζο­ντες και χρώ­μα η ζωή.

Στους  δρό­μους θα  ξετυ­λί­γω αντη­λιές ‚ίσκιους κι ένα βλέμμα
που ευτύ­χη­σε να ξαφ­νια­στεί στην έκστα­ση και της ψυχής το φόβο,
να πλα­νιού­νται  οι περα­στι­κοί κι εσύ ν’ αγροι­κάς τη μου­σι­κή του πόθου.

Στους τοί­χους θα ζωγρα­φί­ζω λέξεις, σχή­μα­τα και μορφές,
στις γωνιές θα φυτεύω μαρ­τυ­ρί­ες και μιαν ανο­χύ­ρω­τη προσμονή,
να στέ­κει περί­ερ­γο το πλή­θος κι εσύ  βέβαιη να προσπερνάς.

Απ’ τη σκά­λα των αγγέ­λων που ξέρω, θ’ ανε­βαί­νω στο υπερώο,
να δρα­πε­τεύω από τη γη και στη θεία στρά­τα να σε προλαβαίνω,
με ώρι­μες πνο­ές, απεί­θαρ­χες φωνές και χέρια να σφίγ­γουν απεγνωσμένα
την τρέ­λα των θεών, την απο­κο­τιά των θνη­τών, όλη τη δημιουργία,
να βγαί­νω μπρο­στά απ’ τη μοί­ρα μου κι εσύ στη λευ­τε­ριά σου.

Και τις νύχτες, συντρο­φιά με κεί­νο το μελαγ­χο­λι­κό αστέ­ρι που αγρυπνά ,
θα βγαί­νου­με στο καρ­τέ­ρε­μα και το μάγε­μα της κόκ­κι­νης αυγής,
να βλέ­που­με πώς ξεκι­νά στο φέγ­γος του το πρωί και η ζωή στα μάτια σου.

Και να ξέρεις, το ουρ­λια­χτό που ακού­στη­κε το βρά­δυ με την πανσέληνο,
ήταν η μου­σι­κή της σιω­πής που γλύ­και­νε την ψυχή στο ησυ­χα­στή­ριό της.

Χρο­νο­γρά­φη­μα. by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.