ΗΛΙΕ ΜΟΥ

Ουρά­νιο μάτι του Θεού και βλέμ­μα των ανθρώ­πων,
στα­μά­τα εκεί μεσού­ρα­να με ανοι­χτές αγκά­λες
και σκόρ­πα το χαμό­γε­λο, παρη­γο­ριά κι ελπί­δες
εδώ στη γη που σέρ­νε­ται μικρό­νοη στα πάθη
και χάνει τ’ αντι­φέγ­γι­σμα σε νύχτες πωρω­μέ­νες,
αγύρ­τισ­σα της σκο­τει­νιάς κι από­τα­κτη της αγάπης.

Στις πέρα γει­το­νιές, στέ­φε­σαι πρα­μα­τευ­τής του χρέ­ους,
με άσπι­λο το συμ­φέ­ρον τους και εύσχη­μη την ανά­γκη.
Στο κύρος το αδιέ­ξο­δο και η από­γνω­ση στην κρί­ση,
η ειρή­νη δοξο­λό­γη­μα και οι θεω­ρί­ες αυτα­πά­τη,
να γίνει η ευθύ­νη θέσπι­σμα και μέτρο δικαιο­σύ­νης
όταν υμνω­δεί­ται και ο σεβα­σμός, με ιαχές πολέμου.

Λαμπρο­στέ­φα­νε ταξι­δευ­τή και φωτο­δό­τη  Ήλιε,
αλάρ­γε­ψε εκεί από­μα­κρα κοντά στο μεση­μέ­ρι,
χρω­μά­τι­σε θάλασ­σες ανοι­χτές, περή­φα­νες κορ­φές
και δώσε από τις χάρες σου κι από τις πλη­σμο­νές σου,
ανέλ­πι­στη χαρά κι απρό­σμε­νο ορί­ζο­ντα ονεί­ρων,
στον άδο­λο προ­σκυ­νη­τή που στέ­κει απέ­να­ντί σου.

Ήλιε μου, άξιε ερμη­νευ­τή του χρό­νου και των πόθων,
γίνε λυρά­ρης της ζωής, γλυ­κό­φως στα παρα­θύ­ρια,
να έχει η φτώ­χια αντί­κρι­σμα, καρ­τέ­ρε­μα ο πόνος,
να είναι θείο ευλό­γη­μα η προ­σμο­νή και πίστη,
ορθά­νοι­χτη ζεστή αγκα­λιά η κάθε σου χαραυ­γή
και γλυ­κό­λο­γος χαι­ρε­τι­σμός η κάθε σου ακτίνα.

Ήλιε μου γητευ­τή και στο σοκά­κι της δρο­μά­ρης,
ανέ­φε­λος, ανέ­σπε­ρος, Θεού ματιά και χάδι,
στο πρό­σω­πό της κέντη­σε την ομορ­φιά τ’ Απρί­λη,
στα μάτια της σμί­λε­ψε την απλω­σιά του Μάη,
τον έρω­τα στα χεί­λη της να πιω, χαρά να ομο­λο­γή­σω
κι ο κόσμος αντη­λιά χρυ­σή, στο γήτε­μα του φωτός σου.

                                                                  25 – 7‑2024

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.