ΠΕΤΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΛΗΘΑΙΟ

Στης νύχτας τα κελα­ρυ­στά ανα­γνώ­σμα­τα,
με μια μύχια και σαγη­νευ­τι­κή νωχέ­λεια,
λιτα­νεύ­ει ο Ληθαί­ος των επο­χών το ψίκι,
γητεύ­ει την ομορ­φιά και τη γηθο­σύ­νη,
σμι­λεύ­ει την αρχέ­γο­νη αλκή του χρό­νου
και ψηλα­φώ­ντας  γλα­φυ­ρά  τις όχθες του,
αυτο­μο­λεί αυτά­ρε­σκα στο φλοί­σβο του
ν’ ακού­ει στις κλα­σι­κές και μου­σκε­μέ­νες άριες,
να θερα­πεύ­ο­νται ειδύλ­λια κι εμπνεύσεις.

Πετριές τ’ ονει­ρο­πό­λη­μα και πλα­τα­γή η σιω­πή,
αφρό­σκε­ποι οι καη­μοί ‚ίσκιω­μα στη στροφή.

Στης ανα­το­λής τις γρα­φές και δεή­σεις,
με μια γαλή­νια και υπε­ρο­πτι­κή ταπει­νό­τη­τα,
δαψι­λεύ­ει της μέρας μακα­ρι­σμούς,
αμνη­στεύ­ει σιω­πη­ρά το δικα­σμέ­νο χθες,
πομπεύ­ει της ζωής τις μαγ­γα­νεί­ες
κι επηρ­μέ­νος αγνώ­στων θεών προ­σκυ­νη­τά­ρης,
αυθαι­ρε­τεί στον ορι­σμό του κάλ­λους
και τυμ­βω­ρυ­χεί σε ιστο­ρί­ες και μύθους,
αρχή και τέλος της πόλης ν’ αποτελεί.

Πετριές στα άβα­θα οι ευχές, το ανά­θε­μα το βου­βό,
όπως κι η λιο­βο­λή,  φως πετριά μες στα νερά του.

Στα γεφυ­ρο­πε­ρά­σμα­τα, ήθος κανο­νι­σμέ­νο,
αδέ­ξιες φωνές, αυθά­δεια και ασφα­λής βια­σύ­νη,
ώμοι γερ­τοί προ­βλέ­ψι­μοι, είδω­λα στραγ­γι­σμέ­να,
γενιές τ’ αγάλ­μα­τα και αδεια­νές υδρί­ες,
ρήσεις κενές και ασυ­μπλή­ρω­τη ιστο­ρία,
εξέ­δρα που λιγο­στεύ­ει της κοί­της την απλω­σιά,
που μικραί­νει τ’ ανά­στη­μα του κόσμου
και βλέ­πει στο κοντι­νό, το ξάγνα­ντο ‚τη ζωή
να μετριέ­ται λει­ψή, αιχ­μά­λω­τη και σημαδεμένη.

Πετριές τα άδεια βλέμ­μα­τα, το βήμα το ταχύ
ψυχή μες στην από­γνω­ση και  η μνή­μη στην οργή.

Αυτό­μα­το προ­σχέ­διο by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.