ΦΩΣ ΟΡΘΡΙΝΟ

Γέρ­νει το χέρι της στο δικό μου,
κι ανά­λα­φρη ζυγιά­ζε­ται η απεραντοσύνη,
και ανα­δύ­ε­ται απ’ το βλέμ­μα της
η ομορ­φιά κι η αθω­ό­τη­τα της νιότης,
καθώς βγαί­νει κόκ­κι­νη ανατολή
στον κόσμο να σεργιανίσει,
κι απλώ­νε­ται θάλασ­σα στο σούρουπο,
με γλύ­κα τη γη να περιχύσει.

Ώρι­μες προ­σευ­χές οι εκρή­ξεις της ψυχής της,
κύλη­σαν παρα­κλή­σεις στου νου τους λογισμούς
κι ήρθε μ’ ένα τρα­γού­δι να εξομολογηθεί
για να φωνά­ξει όσα δίστα­ζε να πει,
και στά­λα­ξαν τα χεί­λη της ζωή.
Μ’ έρω­τα βάφτη­κε καθώς στάθηκε
στο πρώ­το κι άφτια­χτο της ζωής σκαλί.

Αν και τη φοβε­ρί­ζουν δύσπι­στοι καιροί,
τολ­μά­ει ο νους κι αφου­γκρά­ζε­ται η ψυχή,
πέρα απ’ του δισταγ­μού την απειλή
τ’ όνει­ρο που τολ­μή­σα­με πιο κει να πάμε.
Πάρε το χέρι μου στο δικό σου
και γίνε χορός της αστρα­πής, της βιάσης,
φως ορθρι­νό ν’ ανα­λυ­θείς, σημά­δι γίνε,
για να σε πιω σ’ ένα φιλί, ζωή να σε μεθύσω.

ΦΩΣ ΟΡΘΡΙΝΟ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.