Όλα μου τα μεγάλα και μακρινά ταξίδια,
της πεθυμιάς και των ονείρων,
κίναγαν από τα μάτια σου.
Της γης οι άκρες και τ΄ουρανού τα πλάτια,
ανοιχτή αγκαλιά και χέρια υψωμένα,
σμιλεύονταν στο χαμόγελό σου.
Του κόσμου τ’ άπλωμα και η ομορφιά,
ανάσαιμα βαθύ και κρυφή χαρά,
κεντήθηκαν στο γλυκομίλητό σου.
Τρέχαμε βιαστικά κι ανέμελα παιδιά
χωρίς καρτέρεμα κι αναστολές,
μπροστά από το χρόνο και τις απαντοχές.
Πελάγωμα του νου το σκίρτημα καρδιάς,
στο αναρώτημα δυο χαραμάδες φως
και η ψυχή χρωματισμοί και αναπετάξεις.
Οι μέρες μας τρανόγιορτο κι οι νύχτες συναξάρι,
οι δρόμοι ανίσκιωτοι και οι αυλές τραγούδι,
αντάμα να διαβαίνουμε στο φέγγος της αγάπης,
Και ήρθαν ασύμμετροι κι αφώλιαστοι καιροί,
το ψυχανέμισμα απόμακρη θολή βοή
και η μνήμη να συγκατανεύει και να απορεί.
Απόδημοι της νιότης ασπαστήκαμε τη φυγή,
μετοικήσαμε στις ανατροπές και τους ξεχασμούς,
να ‘ναι το αύριο κάλεσμα για μια καινούρια αρχή.
Αποσπερνά τα κρίματα και την αυγή οι χάρες,
οι διαψεύσεις, αγάπης αθωότητα και οι ομολογίες
ονείρων σκόρπισμα τρελό και μάγεμα του πόθου.
Αυτόματο προσχέδιο by Γεώργιος Αλεξανδρής is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.
Πρόσφατα σχόλια