ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ

Έρχο­νται στιγμές,
που χωρίς προ­σχή­μα­τα και υπεκφυγές,
χωρίς ανα­στο­λές και δικαιο­λο­γί­ες αντιφατικές,
ξεπερ­νώ τις αυτα­πά­τες μου,τις πλά­νες μου
τις ωραιο­ποι­η­μέ­νες περι­πλα­νή­σεις μου
και φεύ­γω πέρ’ απ’ τα χαλ­κευ­μέ­να όρια
της μικρής και λαφυ­ρα­γω­γη­μέ­νης ελευ­θε­ρί­ας μου.
Και οργίζομαι.
Οργί­ζο­μαι με τους κάποιους,τους δήθεν,
τους άλλου­ςμε τις περι­σπού­δα­στες περγαμηνές,
τις κοι­νω­νι­κές ευαι­σθη­σί­ες και τις ηθι­κές αξίες,
μ’ αυτούς που δικαιού­νται να ερμηνεύουν,
να μεθο­δεύ­ουν και ν’ αποφασίζουν,
μ’ αυτούς που υπο­χρε­ού­νται ν’ ανησυχούν,
να συντρέ­χουν και να καθοδηγούν.
Μ’ αυτούς που από θέση και σχήμα,
αργυ­ρα­μοι­βοί της υπο­κρι­σί­ας και τέκτο­νες της απάτης,
προ­δια­γρά­φουν συμπε­ρι­φο­ρές και στόχους,
καλώ­ντας με να δανει­στώ  αυτά που μου πήραν,
και να μοι­ρα­στώ αυτά που δεν έχουν.
Οργί­ζο­μαι στο αγλάι­σμα της χαμέρπειας,
στη θρα­σύ­τη­τα  της μικροπρέπειας,
στη δια­βο­λή και τη διαπόμπευση
της αρε­τής και του σεβασμού.
Οργί­ζο­μαι όταν καπη­λεύ­ο­νται την αξιο­πρέ­πειά μου,
όταν φανε­ρά με ταπει­νώ­νουν ως υπάκουο
και ύπου­λα με συν­θλί­βουν ως υπήκοο,
και προ­στα­τευ­τι­κά  με χαρακτηρίζουν
προ­σαρ­μό­σι­μο εν αφθο­νία είδος.
Οργί­ζο­μαι στην περη­φά­νια και την πρόκληση
του ρηχού στο­χα­σμού τους
και την αμε­τρο­έ­πεια των λόγων τους,
στην προ­βο­λή και την αθώωση
της απα­ξί­ω­σης και της αποχαύνωσης,
της αδια­φο­ρί­ας και της αποστασιοποίησης.
Οργί­ζο­μαι στη λαθρο­χει­ρία της ζωής μου.
Που με γαλού­χη­σαν στη σύνε­ση της σιωπής,
που με καθή­λω­σαν αδρα­νή  και αδηφάγο
σε μαυ­λι­στι­κούς ήχους και συντε­ταγ­μέ­νες  εικόνες,
που με ανα­γό­ρευ­σαν ειδήμονα
και αυτό­φω­το αστέ­ρα με βαυκαλίζουν.
Οργί­ζο­μαι που με κηρύγ­μα­τα κατηγορητήρια,
με φανα­τι­σμούς και θρησκοληψίες,
με υστε­ρί­ες και δοκη­σί­σο­φες  αναφορές
με καλούν ως ταγοί και προφήτες
στης σωτη­ρο­μα­νί­ας τους τις εμμονές.
Οργί­ζο­μαι για τη χει­ρα­γώ­γη­ση της ζωής μου.
Που με ανά­γκα­σαν να μαθητεύσω
στα σκο­τα­δι­στι­κά θρα­νία τους,
να αυτο­μο­λή­σω στις ιδε­ο­λο­γί­ες τους,
που με απο­προ­σα­να­τό­λι­σαν με τις ιδε­ο­λη­ψί­ες τους
που με κολά­κε­ψαν και με απογύμνωσαν
από αντι­στά­σεις και ενοχές.
Μα πιο πολύ οργί­ζο­μαι που ανακάλυψα
στην άκρη του μυα­λού μου,
πως η ευπεί­θεια μπο­ρεί και να με βολεύει,
πως μπο­ρεί και να μ’ αρέσουν
τα φανε­ρά είδω­λα και τα κρυ­φά όνειρα,
και επι­νο­ώ­ντας ένα ισχυ­ρό άλλοθι,
δε δια­κρί­νω καμιά ανί­ε­ρη συμμαχία,
κανε­νός είδους σκο­πι­μό­τη­τα και βία,
πως δεν εξυ­φαί­νε­ται καμιά συνωμοσία
και βου­λιά­ζω στην  παραί­τη­ση και την απραξία.

ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ by Γεώρ­γιος Αλε­ξαν­δρής is licensed under a Creative Commons Attribution 3.0 Unported License.
Based on a work at www.alexandris23.net.
Permissions beyond the scope of this license may be available at https://alexandris23.net.